«Πώς πεθαίνουν οι Δημοκρατίες… σιωπηλά»

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο με τίτλο «Πώς πεθαίνουν οι Δημοκρατίες». Οι συγγραφείς του περιγράφουν την Αμερική. Διαβάζοντάς το, όμως, ένιωσα πως μιλά για την Ελλάδα του σήμερα και για μια Δημοκρατία που δεν δολοφονείται με πραξικόπημα, αλλά αργοπεθαίνει σιωπηλά — από φόβο, προπαγάνδα και αυταρχισμό με χαμόγελο. Αλλά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είμαστε ήδη στην εντατική.

Πρόσφατα, ένας πρώην αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός, ο Κώστας Καραμανλής, και ένας πρώην πρόεδρος κόμματος και αντιπρόεδρος κυβέρνησης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, παραδέχθηκαν δημόσια πως οι θεσμοί αδυνατίζουν και πως προκαλούν δυσπιστία και συνεχή απογοήτευση στους πολίτες.

Και πράγματι, βλέπουμε καθημερινά παραδείγματα: η απαγόρευση να διαμαρτύρεται κανείς μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, η φίμωση των γιατρών και των νοσοκομειακών υπευθύνων, που πλέον δεν έχουν δικαίωμα να μιλήσουν στα ΜΜΕ χωρίς έγκριση από την 2η ΥΠΕ, η απόπειρα πλήρους ελέγχου της πληροφορίας και της κοινωνικής αντίδρασης.

Αυτό δεν είναι Δημοκρατία, είναι επιτήρηση με δημοκρατικό μανδύα. Και όσο σιωπούμε, τόσο το «οξυγόνο» της ελευθερίας λιγοστεύει. Η Δημοκρατία δεν πεθαίνει από μια σφαίρα, πεθαίνει από αδιαφορία. Πεθαίνει από τον φόβο του πολίτη να μιλήσει, από τη συνήθεια να ανέχεται, από τον κυνισμό του «έτσι είναι τα πράγματα», «σώπασε – μη μιλάς – κοίτα τη δουλειά σου».

Αν κάτι μας έμαθε η ιστορία, είναι πως οι Δημοκρατίες πέφτουν όταν οι δημοκράτες σωπαίνουν. Ευτυχώς, όμως, αρκετοί από εμάς δεν σκοπεύουν ούτε να σωπάσουν ούτε να μείνουν άπραγοι και απαθείς… με όποιο κόστος αυτό συνεπάγεται.

Παναγιώτης Π. Κουνάκης

Αν. Γραμματέας Τουρισμού ΠΑΣΟΚ